Prostata (kestenjača) je mišićno-žlezdani organ, smešten u maloj karlici ispod dna mokraćne bešike, i ispred završnog dela debelog creva koje se zove rektum. Njena veličina i oblik podsećaju na kesten. Rast i razvoj prostate su pod stalnom kontrolom hormona, pre svega testosterona.
Kroz prostatu prolazi mokraćna cev, i dva briznika odnosno završni delovi izvodnih semenih kanala. Prostata je mesto gde se ukrštaju mokraćni putevi i putevi kojima odlazi sperma. Zajedno sa semenim kesicama učestvuje u stvaranju semene tečnosti, koja olakšava kretanje spermatozoida, stvara povoljnu kiselost i u sebi sadrži brojne nutritivne i energetske materije važne za život i kretanje spermatozoida. Pored toga, prostatični sekret predstavlja prirodni mehanizam borbe protiv infekcije.
Zapaljenje prostate (prostatitis)
Uzimajući u obzir brzinu nastanka tegoba vezanih za zapaljenje kao i dužinu toka bolesti, prostatitis može biti akutan, odnosno brzog nastanka i veoma izraženih simptoma, ili hroničan, kada se tegobe vezane za zapaljene prostate razvijaju polako i traju dugo. Zapaljenje prostate je oboljenje koje može da nastane bez obzira na životnu dob.
Dobroćudno uvećanje prostate - BPH
Dobroćudno uvećanje prostate (BPH - benign prostatic hyperplasia, eng.) nastaje kao posledica uvećanja dela prostate koji se naziva "prelazna zona", čime ostali delovi prostate bivaju potisnuti ka periferiji - ka kapsuli prostate, a mokraćna cev stisnuta. Zna se da je proces vezan za starenje i da hormon testosteron i njegovi derivati imaju značajnu ulogu u kontroli rasta prostate. Prva ognjišta hiperplazije prostate se javljaju u tridesetim i četrdesetim godinama života, ali kliničke menifestacije se javljaju kasnije. U osmoj deceniji života, više od 90 % muškaraca ima BPH.
Karcinom prostate
Karcinom prostate spada u najčešća maligna oboljenja muškaraca, i nalazi se na prvom ili drugom mestu po učestalosti u odnosu na sve maligne tumore, kod muškaraca posle 50. godine života. Pravi uzrok nastanka karcinoma prostate još nije poznat. Zna se da postoje nasledne forme u oko 10% obolelih, za koje je karakteristično oboljevanje mlađe populacije: oko 50-te godine života. Sa starošću, rizik od obolevanja je sve veći.